(Autor: Abdulhamid Ahmed Ebu Sulejman; format: A5; str: 397; koričenje: mehko)
Abdulhamid Ahmed Ebu Sulejman daje impresivne analize prvih stoljeća islama, tvrdi da je islam svojim univerzalnim učenjima o Bogu potiskivao (bolje kazati: nadilazio) arabljansku (i bilo koju drugu) plemensku lojalnost, te afirmirao pojmove i shvatanja o univerzalnom čovječanstvu. Ashabi su afirmirali “viziju svijeta” (ru’ je el-‘alem), ta je vizija dovodila do pozitivnog i kreativnog “ostvarenja”, do “realiziranja” čovjekove osobnosti i jastva (tahkik ez-zat). Taj proces ostvarenja čovjekova sopstva u doba ashaba ne odvija se kroz odanost plemenu ili narodu, već kroz odanost univerzalnoj ideji. Autor se poziva na kur’anski ajet: “Ali, oni koji vjeruju, Boga još više vole!” Kad islam razvija hubb ili ljubav prema Bogu to znači da se tom ljubavi nadilazi ljubav ili odanost ili lojalnost prema krvnom, beduinskom, lokalnom, partikularnom, plemenskom, barbarskom.