Reisofobija

Nikada ni o kome u povijesti i u današnjici Bosne i Hercegovine nije pisano tako obilno, i tako negativno, kao o reisu-l-ulemi dr. Mustafi ef. Ceriću. Čak ni komunističko društvo Josipa Broza nije bilo toliko opsjednuto „naro­dnim neprijateljima¹¹ koliko je ovo dejtonsko društvo opsjednuto reisu-l-ule- mom Cerićem. Stiče se utisak kako nekoliko sarajevskih listova ne postoje zbog informiranja javnosti, već zbog ubjeđivanja javnosti kako je reisu-l-ulema Cerić glavni problem Bosne i Hercegovine. Istraživači koji će za nekoliko dece­nija listati sarajevsku štampu našeg vremena, mogli bi zaključiti kako je prospe­ritet dejtonskih naroda bio blokiran stalnom potrebom reisu-l-uleme Cerića da javno priča. Ko je vidio da se ahmedija miješa u društvena pitanja, koja su izvan klanjanja u džamiji i na dženazama?! Kada fratri i popovi govore o istim temama, onda to nije političko kršćanstvo, kao što je ovo tzv. politički islam?! I kada po državnim ustanovama u krajevima sa srpskom i hrvatskom većinom vise krstovi/križevi, ikone sa slikama Isusa Hrista i raznih svetaca, sve to nije napad na sekularnu državu, već, bezbeli, multikultura?! Šta bi se tek dogodilo kad bi u krajevima sa bošnjačkom većinom kancelarije državnih organa bile ukrašene levhama?! Očiti upad kršćanstva u prostor sekularne države ne zani­ma nikoga, dok briga Islamske zajednice za vjernike i njihove društvene pro­bleme bivaju izvikivani kao napad „političkog islama¹* na sekularizam. To je realnost dejtonske Bosne. …Razbošnjačene Bosne.

Mediji oblikuju svijest, proizvode sliku stvarnosti, a medije oblikuje kara­kter ekonomske i političke moći, koja se kroz dejtonske reforme apsolutizirala u velikosrpskom i velikohrvatskom pobratimstvu. S obzirom na to da ovo pobrati­mstvo ima profiliranu genealogiju, koja se zakonomjerno i isključivo formira­la na ambiciji uništenja Bosne i Bošnjaka, dobivši Dejtonskim sporazumom nezvaničnu verifikaciju, ustanovljena je ideologija, s planom i programom. Napade na reisu-l-ulemu Cerića nemoguće je razumjeti bez konteksta ideološke zainteresiranosti velikosrpskih i velikohrvatskih snaga za promjenom kara­ktera genocidne agresije na Bosnu i Bošnjake, a što je u interakcijskoj relaciji s procesom ateizacije Bošnjaka kroz nametanje uvjerenja da je islam kriv za sve bošnjačke nevolje. Odnosno, što bude više Bošnjaka spremnih da krivicu nađu u sebi, u islamskom korijenu svoga narodnosnog bića, to će biti lakše preoblikovati genocidnu agresiju u građanski rat, i otupiti pravo žrtve na sati­sfakciju, a čime bi pobratimi iz Karađorđeva morali zauzdati ambicije prisvajanja Bosne. Na ovaj način, preko blaćenja reisu-l-uleme Cerića i destabilizacije na­jstarije bošnjačke institucije, Islamske zajednice (1882.), nastoji se kao društvena i demokratska vrlina uspostaviti bošnjački otpor prema islamu, a time i prema bošnjačkoj žrtvi, koja je određena islamom. U protivnom, ako bi Bošnjaci bili u vjeri koliko i susjedni narodi, u vjeri kao osi narodnog bitka, dogodilo bi se da bošnjačka žrtva zaživi kao politički i moralni kompas bošnjačke zajednice, a što bi razbrkalo planove za dejtonskom minorizacijom Bošnjaka i svođenjem Bosne i Hercegovine na geografski pojam. Stoga se ko­nfrontacija Bošnjaka i islama nameće kao suštinska intencija dejtonskog režima, a carski rez te operacije jeste proizvodnja bošnjačke mržnje prema svome vje­rskom poglavaru, odnosno, prema instituciji i hijerarhiji Islamske zajednice.

Činjenica je da su Bošnjaci bivali žrtve genocida u kontinuitetu isključivo zbog svoje vjere, din islama, a ne zbog toga što su miroljubivi stanovnici Bosne. Zbog bošnjačke vjere je izostala i reakcija međunarodne zajednice, koja se u mnogim genocidnim epizodama iskazala kao saučesnik u zločinu. (Vidjeti razgo­vore povjesničara Tejlora Brenča sa američkim predsjednikom Bilom Klintonom o „evropskim saveznicima koji su svoje mirovne snage pretvorili u štit srpskim vojnim snagama za potpuno rasparčavanje Bosne i Hercegovine”, te o “francuskom predsjedniku Fransoa Miteranu, koji je bio posebno bezobziran kada je rekao da muslimanskoj naciji nije mjesto u Evropi”.) Masovne gro­bnice i masovne šutnje danas su zamijenjene sofisticiranim specijalnim psiho­loškim ratom koji se vodi protiv Bošnjaka, i koji daje konkretne rezultate u smislu regrutiranja sve znatnije, još malo pa kritične mase Bošnjaka koji će islam, a ne velikosrpski i velikohrvatski fašizam, prihvatiti kao glavnog krivca za ratne strahote i poratna, dejtonska poniženja.

Pitanje je da li bi dejtonska protuislamska programiranost bila drukčija, blaža, milostivija da je na mjestu reisu-l-uleme neko ko bi se uklapao u za­padne i srpsko-hrvatske mjere prihvatljivog islama. Islam se može prihvatiti ili ne, a ne može se stiskati ili razvlačiti u neislamske kalupe i afinitete, jer onda to nije islam, već kolonijalni derivat. Kada kažemo „prihvatljiv islam” onda mislimo na preporuku zatvaranja islama u džamije, u namaze i dove, i na odri­canje islamu prava da bude dinamično protkan kroz kulturalnu, ali i društvenu, moralističku praksu jednog muslimanskog naroda.

SADRŽAJ

• Uvod
• Historijske paralele
• Dejtonska islamofobija
• U mreži dejtonskih medija
• „Bosanski barometar^“ u „Danima^“
• „Katastrofalni^“ potezi reisu-l-uleme Cerića
• „Dobri^“1 potezi reisu-l-uleme Cerića
• Popovske crne tačke
• Katoličke odličnosti
• Kardinalne crne tačke
• Uvodnici
• Ličnost(i) u fokusu
• Reagiranja
• Intervjui
• Duplerice i naslovnice
• Pregled nesvrstanih reisofobija
• Tri rubrike iz „Slobodne Bosne^“
• Uvodne kolumne
• Čega sve ima u rubrici „Mini market^“
• Pedeset reisofobija Seada Fetahagića
• Islamofobija Federalne televizije kao podsticaj za osnivanje i djelovanje Službe za odnose s javnošću Rijaseta Islamske zajednice u Bosni i Hercegovini
• Reakcije Službe za odnose s javnošću Rijaseta Islamske zajednice u Bosni i Hercegovini
• Ogledna analiza jedne od emisija „60 minuta” na FTV
• Ogledna analiza jednog od tekstova iz „Oslobođenja”
• Godina medijskog granatiranja islama
• Ka dejtonizaciji vjere u Bošnjaka
• Poglavlje plus: Upoznajmo reisu-l-ulemu dr. Mustafu-ef. Cerića …
• Pogovor Muhameda Velića